reizen/blogdries.blogspot.com/travel/

22 ste

    twee en twintigste verhaal
 

sun wrestling with a cloud

Zou dat nou helpen?

Over de fundamentele waarheden der vakantie.

Vakantie Umbrië en Toscane 2020

24 januari tot 5 februari

vrijdag 24

            Treinreis Utrecht - Frankfurt, Frankfurt - München, München - Arezzo, Arezzo -   Magione. Onze couchette benauwt me, wegens weinig ruimte, een beetje. Ik stoot me snel. Ik kan wel genieten van hoe het ontworpen is. De opklapbare bedden, trapje en de bandjes om er niet uit te vallen. Heleen en ik krijgen ieder een feestpakket met wijn, zoutjes, water, sloffen,
handdoekje, balpen en meer. Allemaal van Nightjet, leverancier van ons rijdende vakantiehuisje.

 hall railway station  Munich

zaterdag 25

We hebben wat tijd om te overbruggen tot we aansluiting op de volgende trein hebben. We treffen Arezzo in de regen. Vroeger stonden bars hier vol met gedestilleerd, tabaksproducten en neonbuis-licht-reclames, thans ziet het er veel strakker uit.

            We worden op het station Magione ontvangen door Ien. Ze wijst op het landschap van Magione waar veel carpine bomen stonden. Ien vertelt van Fra Giovanni da Pian di Carpine (1185-1252)  in het Engels: John of Pian de Carpine. Allemaal long ago, long-long-ago. Rond twaalf honderd maakte hij al reizen naar Mongolië, zeg maar China goed? De toon is gezet, we komen wel aan lekkere culturele geschiedenis toe, deze vakantie. In de auto horen we verder, ja het eerste uur is nog niet om, een verhaal van een paus die uit Rome was geweken en zich in Umbrië vestigde. Honderden jaren geleden hoor. De arme man is, na een jaartje pausdom, gestorven in Perugia. In de St. Domenicus-kerk, basiliek, heeft hij een prachtig graf. Daarin heeft men ook zijn kleding gevonden. Het blijkt dat hij toen al de mooiste kleding van Chinese zijde droeg. Rond dertien honderd van de jaartelling was er al handel met China. Dit jaar vieren ze deze paus hier. We treffen het, voor een feestje ben ik altijd in.

            Wat willen jullie doen?  Deze vraag van Ien mondt uit in een tochtje naar de door ons geliefde en geheel vernieuwde en vergrote supermarkt Eurospin. Gewoon is al gek genoeg, zullen we maar zeggen.

            Ik speel veelvuldig portier voor de huisdieren die de woning willen verlaten en er weer in  willen. Het is een komen en gaan. Hun aanbod om spelletjes te doen met het weggooien van een stevige knoop touw, vind ik minder. Dat hebben ze zeer snel door en vragen het de volgende dagen niet meer. Ik ga zowaar herkennen wie er van de dieren van buiten aan de deur krabt: een lichte krab is van de kleine witte, een hardere krab is van de oudere dame Dora. De dove en blinde hond. Nog nooit gezien dat een hond de oren van een kat schoonlikt en andersom ook. Dierlijk gezellig.

            Ik lees en schrijf bij een snorrende pelletkachel en een grappa op hand afstand. Wat wil ik nu nog meer?

landing place at Lake Trasimeno

zondag 26

            Mist in Villa. Deze ochtend een korte wandeling naar het kerkje boven. De klokken luiden, maar er komen geen mensen naar de dienst. Ook al zijn er best een aantal huizen, de enige bar in het dorp is gesloten, net als de slagerij en er is zelfs geen brievenbus meer. Allemaal bewegingen net als op sommige plekken op het platteland van Nederland.

            Rond het middaguur een wandeling langs het Trasimenomeer. Althans we nemen het om te beginnen maar aan dat het er ligt. Want het water zien we later pas. We lopen door een wolk, het is mistig,  en het is toch leuk.

‘s Middags een concert in Teatro Cucinelli in Solomeo. Het kwartet Lyskamm  zal Haydn (Quartetto op. 77 nr. 2) en werk van Beethoven (Quartetto op. 18 nr. 6) spelen. Het dorp kent vele terrassen waarbij je zicht op het dal, en de bergen verderop, hebt. Cucinelli is de naam van de fabriek die hier kashmir-kleding maakt. Alles is hier perfect verzorgd. Voor het theater staat een korf met brandend hout, om de gasten te verwelkomen, en eventueel wat te verwarmen. De zaal is mooi, achter in de zaal zijn nissen aangebracht waarin bustes van Griekse wijsheren staan. De tickets, de stoelen en ga maar door: wat een luxe en wat een welbehagen. Alles moet hier esthetisch zijn. Even door met jubelen: de toiletten in het theater zijn ook super de luxe. Per ruim toilet staat er ook nog een bidet naast de pot. En dan de trap naar beneden, ja, die van ook naar boven dus, kent ook nog een lift voor invaliden. Waar in Nederland heb je zulk een luxe. Al met al is het een luxe concert waar je zo een glas superieure wijn of spumante bij drinkt. Ik durf het niet aan hoor, ik zou zo bij het tweede deel in slaap vallen. En de wijngaard van familie Cucinelli kent vormen uit de muzieknotatie zoals een slinger van een muzieksleutel. En de vuilniscontainers staan netjes overdekt langs de weg. Ook dat is mooi. Ien: je moet wel doen wat hij wil. Bijzonder dat die ondernemers in de kledingbranche van die sterke persoonlijkheden zijn. Armani heeft daar bijvoorbeeld ook een naam in.

            Cucinelli geldt als weldoener voor z’n werknemers en dorpsgenoten. Het doet me denken aan ondernemers van honderd jaar geleden, zoals Philips en Olivetti en er zijn er meer. Ook herinnert het me aan een tekst van Gregory Bateson die vertelt dat de mensen van adel en de superrijken in Engeland de gewoonte hebben om éénmaal per jaar met hun personeel en dorpsgenoten iets te vieren, een sport te beoefenen bijvoorbeeld. Die ene dag geldt het standenverschil niet.

            Het plaatsje is zo mooi, dat ik hier graag nog eens terugkom bij goed weer om er foto’s te maken.

Terug maken we een donkere tocht langs landerijen, boerderijen en bouwland in de nacht. De routeplanner op de GSM-telefoon loodst ons het laatste zwarte stukje naar huis. We zijn door het afwisselende landschap ons alle drie bewust dat overdag, zo met die boerenerven, een pracht tochtje zal zijn.

Thuis eten we pasta met groente en vulling uit worstjes, de velletjes zijn eraf gehaald en dan hou je een soort gehakt over. Het gaat goed samen met broccoli. Lekker, lekker. 

exterior sticker of commune di Magione

maandag 27

            Op internet boek ik via Booking.com een kamer in Fiesole. Daar heb ik tegenop gezien, al die stappen op internet die je goed moet nemen. Plus het betalen. Gelukkig is het dit keer allemaal in orde. Dat dat allemaal via een smartphone kan, vind ik geweldig. Het is voor mij de eerste keer. Vaak heb ik me laten uitleggen hoe het moet. Nu is het gelukt.

            De lunch bestaat uit een deeglapje met beleg. We praten over het verschil tussen een torta al testo, tortilla, pannenkoek en meer.

            Ik lees bij Simon Schama over Joden, Christenen, de Islam. Wat hebben ze door de eeuwen heen zoal samen gedaan. Hij gebruikt de term: Joods-Arabië. Voor periodes dat ze samenwerkten en bij elkaar zelfs in de godshuizen kwamen. Dat vind ik geweldig, dat geeft een positieve traditie aan. Het is dus wel mogelijk geweest. En verder, de joden hebben weleens de naam gehad van ‘Volk van het boek’. Een mooie term, ik ben ook een genieter van het boek. Of beter, ik behoor ook tot het volk van het boek. Of nee: ik ben volgeling van het boek, maar ben geen lid van het Volk van het boek, dat dan weer niet.

            Ien had in haar vorige huis ook een houtkachel en een pelletkachel, wat is het verschil?

            We eten penne, meelspijs, met basilicumsaus.

            Portier voor de dieren. Herhaald gaan de honden en katten de woning in, en verlaten die. Dan moet de deur opengedaan worden. Wanneer Ien de katten te eten geeft, willen de honden de bakjes schoonlikken. Om toestanden te voorkomen, moeten de honden dan een rondje buiten blijven.

buildings in medieval Perugia

dinsdag 28

            Stadswandeling door de middeleeuwse straten van Perugia. Het is donker weer. Een aantal kerken is niet open. Ik zoek het blad e-Borghi waar een foto van zoetwatervis van mij in staat. Ik vraag het bij een kiosk, en twee boekhandels. Helaas, helaas. Misschien staat de e- voor Borghi voor dat het louter een internetpublicatie is? Wie zal het zeggen?

            De consumpties hier zijn goed te betalen.

            Een zwarte jas moet je in en rond het huis niet zomaar neerleggen; gevaar voor dierenharen. Ondanks het vele stofzuigen.

            Heleen maakt aardappelen in de oven. Een traditional hier. Heerlijk. ‘s Avonds is de mist eindelijk helemaal weg. Een landschap met lichtjes is te zien.

harbor of San Feliciano

woensdag 29

           Het feest van San Costanzo. We vieren het met Torcolo di San Costanzo. Een cake-brood met nootjes, gedroogde vruchten, venkel, pinoli.

Naar San Feliciano aan het Trasimenomeer. En wat een aardigheid treffen we daar. We lopen langs een man die een bakblik met een soort oliebollen bij zich heeft. Hij loopt een paar passen door en keert zich terug tot ons, en biedt ons een bol aan. Heel aardig, en heel lekker bovendien. De suikering gaat met iets wat op stroop lijkt. Ze smaken goed. We bedanken hem hartelijk. Dan in de viswinkel ontmoeten we een ouder echtpaar. Ze spreken ons aan, omdat zij ons gisteren in de stad hebben gezien; is het niet? Wij vragen: bij de mini-metro? Ja, ja, het klopt, en we lachen met z’n allen. Dan wat later lopen we langs twee vissers die hun netten aan het schoonmaken zijn.  De oudste dochter van deze man is postbode in Villa, wat een toeval, ja die kent Ien wel. En weer wat verderop tot slot een vrouw die zorgt voor katten, of zwerfkatten. De kattenmevrouw heeft ook iets bijzonders. Zij had het huis, waar Ien nu in woont, willen kopen voor haar dochter. Ja, das allemaal jaren geleden hoor. Ze kwam toen te laat, de woning ging naar Ien. Allemaal verbluffend toevallig en bijzondere ontmoetingen en aardige mensen op straat. Hier bij het Trasimeno meer maak ik foto’s. Al doende denk ik dat ik gewoon na jaren, gewoon dezelfde foto’s maak als jaren terug. Natuurlijk wel wat nieuwe erbij.

De paus leefde van…, waar hoort dit zinnetje nu weer bij?

robe of the pope

In de namiddag gaan we naar een lezing over paus Benedictus XI in de San Domenico Nuovo. De lezing is georganiseerd door Naturavventura, een wandelvereniging hier. De lezing wordt gehouden door een kunsthistorica. De wandelgroep gaat vanaf de put voor de kerk in processie naar het graf van de toen geliefde paus. Het eerste deel ervan wordt gehouden voor het graf van de paus in de gigantisch grote hallenkerk. Het tweede deel is in een bijruimte, die vast een kerkelijke naam heeft,  waar de kledingstukken, priestergewaden, zijn uitgehangen, opgezet. Tijdens de rondleiding bij de kleding van de paus komt Ien soms langs om mij even iets aan te geven van waar het over gaat. Heel aardig. Twee alba’s (heten hier vast anders)  zijn het middelpunt. Later lees ik dat het een oude sacristie is, en die ook wel Salone del Vestito (hall of the Robe) genoemd wordt. Van die kleding missen hier en daar stukjes. Gelovigen zien de paus als heilige, en dan is een stukje van de kleding een relikwie. Dus mee naar huis daarmee. De prachtige stoffen kwamen uit China. Ook wordt uitgelegd dat het gebruik van bepaalde geometrische patronen de datum van het maken bepaalt. Wat bijvoorbeeld in andere graven gevonden wordt, wordt gebruikt om een datum vast te stellen. Allemaal heel bijzonder! Na de lezing lopen we via de drukke San Constanzo-markt naar de auto. Driemaal praat Ien onderweg geanimeerd met bekenden. Heleen en ik wachten wel, en zien het gewoon als een plezier om mee te maken, ook al versta ik het niet.

Ien heeft brood gebakken op Umbrische wijze; zonder zout. Dat gaat in deze streek terug naar de tijd dat de paus, die Umbrië eeuwen bestuurde,  belasting hief op zout, waardoor de bevolking hier zei: dan doen we het wel zonder! En dat is heel lang, eeuwen, zo gebleven.

Rocca in Umbertide

donderdag 30

            In de auto richting noordelijk Umbrië vertelt Ien over de ondernemersfamilies hier. Van Perugina, Buitoni en Spagnoli. Leuk, leuk. Het doet me aan mijn Douwe Egberts tijd denken. De streek heeft ook veel Kashmir-fabrieken, waar de dure, zo niet zeer dure kleding gemaakt wordt. Ze heeft weleens, toen ze bij de toeristische dienst werkte, een groep Amerikaanse touroperators met hun partners in Solomeo moeten rondleiden. De vrouwen kochten zelfs niet uit de bak ‘afgekeurd’. Kan je nagaan hoe duur die Kashmir producten zijn. Ook kent ze een verhaal van een self-made man in de kledingbranche. Hij wilde niet bij z’n moeder vandaan om naar een middelbare school te gaan. Wel heeft hij later een eigen kledingfabriek opgezet. Nu is Rocco Ragni een groot ondernemer. Allemaal leuke verhalen en leuk om er meer van te begrijpen.

Umbertide. Het weer en het licht zijn zo goed, dat ik veel foto’s kan maken. Ien heeft een medische afspraak. Wij kijken rond. Weer spreken mensen ons gewoon op straat open en gastvrij aan. Een oudere man met een hond, die komen we een uurtje later nog eens tegen.  Hij adviseert dat we naar Montone moeten gaan en zeker ook Città di Castello, omdat het er mooi is. En dan een Marokkaanse mijnheer die vertelt, dat hij drie maanden Duits heeft gestudeerd en nu met ons Duits spreekt. Best goed doet hij dat. En wat aardig allemaal.

Onderweg naar Montone gaan we langs Civitella Ranieri. Een kasteel in particuliere handen. Er is een park rond het kasteel, het oude kasteel heeft cilindrisch gevormde torens, een kerk en meer. Dat zou er volgens een tekst te zien zijn. Maar daar aangekomen, blijkt dat het niet toegankelijk is voor publiek. We zien slechts flarden van wat ons voorgehouden is. Dat we er niet in mogen maakt het ook wat mysterieus. En als een soort bedelaars lopen we langs de muur en het hek. Het ligt er wel prachtig, met zicht op het dal.

Montone is een mooi dorpje, zeer verzorgd.  Op het hoogste punt van het dorp of het stadje, zijn de uitzichten schitterend. ‘s Ochtends vroeg na een regenbui zou het kleurrijkst zijn om te fotograferen. We zien een lapjesdeken van landjes en bouwland, welke golft op het landschap. Hier is, in een oud kerkje onder aan de heuvel, een groep houten heiligenbeelden gevonden. Waarschijnlijk uit de twaalfde eeuw.  Die beelden waren in Umbrië gangbaar, maar er zijn er thans zeer weinig van over. In Portugal en Madeira ben ik ze ook wel tegen gekomen., die waren trouwens enkele eeuwen minder oud. We eten in een omgebouwde paardenstal in de stadsmuur bij Erba Luna in Montone.

city wall of Citta di Castello

 
Op naar Citta di Castello. Het is een stad met weinig niveau verschil. Ien: een van de weinige steden in Umbrië die dat heeft! En Foligno is trouwens ook redelijk plat. Naar een museum voor oude kunst. We bezoeken de Pinacoteca Communale Città di Castello.  Een buitenmuur heeft een werk van Vasari. Ik weet dat niet voldoende op waarde te schatten. Echt iets om nog eens terug te komen hier. 

            Wanneer ik in huis loop verlies ik steeds een slipper, steeds de rechter, en kan ik op zoek naar de lost-one. Herhaald kom ik er  door een koude voet achter dat ik maar één slof aan m’n voeten heb. Het is natuurlijk gewoon teruglopen naar het punt waar ie van m’n voet is geschoten. Soms is het een lange afstand, dan ligt ie op een andere etage. En dan is het ook steeds de rechter. Hoe komt dat zo? En ook: langzamerhand blijft de pantoffel kleven aan m’n eeltige voeten.

            Op televisie is het openingsverhaal deze week vele keren het corona-virus. Over de Chinese problemen, een cruiseschip die niet mag aanmeren, over mensen die uit China terug naar Europa gaan, de gevallen in Italië, en beleidsmensen die vertellen wat de volgende stappen voor Italië zijn. En bij die stappen denk ik dan, me van geen kennis rond het Covid-19 virus bewust: zou dat nou helpen? En die cyclus van nieuws onderwerpen in het journaal gaat dagen achterheen zo door. Het geweigerde schip heeft steeds een andere locatie.

Wat grappig, van een van m’n foto’s is een puzzel gemaakt. Orangepuzzel.de. Het is de St Peterskirche in Buxtehude.

fruit

vrijdag 31

            Bezoek aan Passignano sul Trasimeno. Ien doet haar ding. Wij lopen door de geschiedenis, door het oude stadje, het is niet groot, de berg op.  Vier Chinese mensen, misschien zijn het wel Japanners, lopen langs de rand van het meer. Ze fotograferen hedendaagse kunst. Ze hebben geen mondlapjes, of kapjes. Koffie. Dan langs een boer die appels in de aanbieding heeft. Dan naar de Coop in Magione.

‘s Middags is het grijs. Niet uitnodigend om buiten iets te doen. De thee en handdoeken blijven vochtig. Als ik dit schrijf, kijken twee honden en twee poezen naar mij.

Raffaele komt langs. Hij vertelt van een studietrip morgen naar Brussel. We vragen of hij zich nog iets van Brussel uit zijn kindertijd kan herinneren? Het bier-drinken met opa op de Grote Markt staat hem voor de geest. Voor mij heel herkenbaar. Morgen hebben ze in Brussel naast de studie-uren  overigens niet veel vrije tijd, dus of het van naar de stad gaan komt, weet hij niet?

baroque chairs

zaterdag 1 februari

            De dag begint mistig en laat. Aan dit laatste kan de dag natuurlijk niks doen. Het gebeurt gewoon, God heeft het laten gebeuren. Een uurtje rondgelopen en gefotografeerd.

Aan het einde van de middag een concert in Perugia.

Ik sta versteld van hoe Ien de auto bestuurt. Met al die korte straatjes van de oude binnenstad, een soort doolhof,  en dan soms klimmend, en weer een bocht om. En dan ook later nog eens zoiets in het pikke donker. Als een James Bond schakelt ze, en schakelt ze hoger de stad in. In ons geval nu naar een veilige parkeerplaats.

Vooraf aan het concert krijgen we een uitleg door de organisator van de concerten-reeks. Hij vertelt en laat beelden zien met een laptop en een beamer. Illustratief voor het werk dat Trio Kanon (viool, cello en piano) straks met het trio opus 63 van Schumann gaat uitvoeren. Het duurt overigens even voordat de lezing begint. Er moet nog een gehandicapte de zaal in, die kan het trappetje niet slechten. Of de lezing naar een andere zaal kan verplaatst worden? Hij: nee, helaas, ik heb alles hier uitgestald. Dan, geroezemoes in het zaaltje, en komt de vrouw, die het eerst niet lukte, zwaaiend met krukken, de zaal in: het is de oude mevrouw Lungarotti. Dat is de oudste vrouw van de ondernemersfamilie die hier heel veel te zeggen heeft.  De oude mevrouw Lungarotti, of ze van adel is, zou ik trouwens niet weten. De uitstraling van haar persoon doet het bijna wel vermoeden. In het kort: de familie verbouwt wijn, heeft een hotel en een museum. Op internet later vind ik een slogan van het bedrijf: culture is the foundation on which we built! Prima, niks meer aan veranderen, zou ik zeggen. De emotie in de zaal is bij haar binnenkomst er een zoals toen we bij een lezing in Utrecht merkten dat we boven prinses Beatrix (onze oud-koningin) zaten. Dan start de uitleg van de muziek. Er wordt veel verteld, helaas kan ik dat niet volgen. Er blijft voor mij voldoende te beleven. De bijgaande beelden bij de muziek verschijnen eerst haperend, later beter. Dat ben ik al veel tegengekomen: de techniek is zo nodig voor het verhaal, maar de werkzaamheden vooraf om de techniek te laten werken, zijn helaas niet voldoende geweest. De muziekkenner legt uit wat de componist zo bijzonder maakt. Allemaal over wat we straks in de grote zaal gaan horen. Na de lezing verplaatsen we ons naar de grote zaal en komen we in een grote groep mensen die naar muziek komen luisteren en kijken. Weer is de entourage, het gebouw, super bijzonder. In de auto spreken we over bisschop Philippe Bär. Waarvan ik begin zeventiger jaren mijn liften met hem van Den Haag naar Utrecht herinner. En bij zijn aftreden als bisschop van Rotterdam, tientallen jaren later, naar de paus had gezegd: ‘de naam is weg’, zo’n opmerkelijke zin, het gaat over zijn naam, waar ik nog steeds over na kan denken. Ook heeft hij met mijn schoonvader een dienst heeft gedaan. Hij voor het katholieke deel, en vader voor de protestantse kant.           

 Leone castle near Lake Trasimeno

zondag 2

            Herhaald deze vakantie wordt de naam St. Benedictus, als beschermheer van de Europese Unie,  genoemd. Bij de aardbeving van 2016 hier, heeft Junker (voorzitter van de raad) gezegd: we gaan u steunen om de kathedraal in Norcia te restaureren.

             Bezoek aan museum en kasteel Palazzo delle Corgna  in Castiglione del Lago. De Rocca del Leone (het Leone castle)  is in 1247 afgebouwd, en is dus aardig oud. Er is een museum aan gekoppeld. Het museum heeft fresco’s van de zestiende eeuw. En heeft dus een behoorlijke leeftijd. Het fotograferen van een plafond wil niet lukken. Steeds moet ik op de grond gaan zitten. En ik maar zo verbaasd zijn, dat m’n kleding hier zo stoffig is. In Utrecht ga ik wel weer wassen, neem ik me voor. En maar zuchten dat er geen goed resultaat uit voortkomt. En dan komt er ook nog een schreeuwstem: no flash!, van om de hoek, vanuit de museum winkel.

De Santa Maria Magdalena de’Pazzi, kort gezegd de Magdalena kerk staat op het hoogste punt in het stadje. Het interieur is sober vergeleken met andere soort gelijke.

Daarna een concert van Tetraktis Percussioni in de muziekschool. De burgemeester van het stadje Castiglione del Lago opende de avond. Ze spelen met moderne percussieinstrumenten die elektronisch versterkt worden. Heel het toneel staat vol. Ze voeren werk uit van onder andere: Vivaldi, Bach, Rossini en een modern stuk. Met een geweldige ‘drive’, zeggen we dan in goed Nederlands. Pizza maaltijd in  la Capannina in Castiglione del Lago. Ik was dus met vier feministen, die de rekening gelijkelijk wilden verdelen. Ik sprong er goed uit, omdat ik meer dan de dames genuttigd had. Heel lekker allemaal.

street view of Solomeo

maandag 3

Ien maakt het huisje drastisch schoon.  Echt een maandag-taak: wassen, uitkloppen, stofzuigen en noem maar op. Er is een positieve onrustigheid in huis.

De inwoners van Villa maken zich zorgen over het uitbreiden van de druiventeelt. Dan wordt er steeds vaker in de buurt gespoten, en dat kan slecht voor de gezondheid van de mensen zijn. Ik vraag Ien hoe vaak druiven bespoten moeten worden? Zij: als het warm en vochtig is, dan wordt er tegen schimmel gespoten. Als het regent spuiten ze het na de regen. Als het een lange periode warm is, dan spuiten ze niet.

De hondjes brengen een dikke geknoopt stuk touw naar jou als gast. Wanneer je het weggooit hollen ze erachter aan en brengen het terug. Als de gooier moe raakt, en stopt met gooien, neemt een van de honden het stuk in z’n bek en loopt ermee weg. Waarop de anderen volgen. Het lijkt wel of ze ermee zeggen: dan doen we het wel zonder jou! Ik poets m’n schoenen en de honden komen erna allemaal even langs om te ruiken, wat het wel niet is? Ze willen weten wat je gedaan hebt, zegt Ien.

Bezoek aan Peruginafabriek van Nestlé. De Peruginafabriek is in de eerste wereldoorlog gebombardeerd. Om door te gaan moesten ze verhuizen en veel vrouwen aanstellen, omdat de mannen in het leger moesten dienen. Mevrouw Spagnoli van Perugina en mijnheer Buitoni van de meelspijzen hebben samengewerkt om hun producten internationaal te verkopen. We zien een brief met complimenten van Sinatra aan de chocolade fabriek. Halverwege de rondleiding mogen we proeven. Heerlijk. Er zijn variaties baci’s. We lopen over de productielijnen van de baci’s en de paaseieren. Ik moet aan het bedrijf Douwe Egberts denken. Met z’n mooie marketing afdeling. Tot slot het winkeltje waar we kunnen kopen. 

Maar eerst nog een foto-bezoek aan Solomeo. Solomeo in de herhaling, nu vroeger op de dag. De uitstraling van het dorpje hier is er een als een modern luxe interieurblad met super advertenties. In die bladen-markt brengen ze in Italië veel voort; zoals de Abitare of de Domus, waar ik vroeger zo van hield. Eigenlijk nog wel. De zon in Solomeo is niet sterk, helaas, helaas. Je stelt je van alles voor, maar hier moet je het toch mee doen. Het is het lot van een fotograaf.

‘s Middgas hebben we wat tijd, over en kan ik op internet het een en ander natrekken. Ik zie websites die gekoppeld aan Shutterstock en Depositphotos. En dat de zoetwater-vis foto die e-Borghi gebruikte, ook gebruikt is in een andere publicatie op internet voor het maken van een bonen-en vissoep. Geen inkomsten, wel een wapenfeit.

Afscheidsmaal bij Il Cainone in San Feliciano. Raffaele vertelt dat er in de stad geen mondkapjes te krijgen zijn. Niet dat er hier zoveel gekocht zijn, maar de voorraden zijn door Chinese bedrijven opgekocht. We praten over Hong Kong, waar hij een jaar gestudeerd heeft,  en zo meer.

Thuis kijken we televisie. Weer begint het nieuws met de gevolgen van het uitbreken van het corona-virus.

Holy Family painting bij Luca Signorelli

dinsdag 4

Bezoek Uffizi in Florence. In de trein vertel ik Ien over het schilderij van Lucas van Leijden. Zijn werk met de titel Cristo coronato di Spine. En over mijn zoektocht om een afbeelding van de gekroonde en toch lachende Christus te krijgen. Ze weet het zo op internet boven te krijgen. We missen in het top-museum kluisjes om onze spullen in achter te laten tijdens het bekijken van de kunstwerken. In Nederland toch een algemeen aanwezige dienst in de musea. In het museum kunnen we de Christus van Lucas niet vinden. Er wordt in de presentatie van de werken veel aangepast. Muren krijgen, net als het Rijks in Amsterdam een donkere kleur, en de lijsten worden potsierlijk dik met veel goud, de belichting is gelukkig wel stukken beter dan vroeger. Ik maak een foto van het schilderij: Holy Family, 1485 – 1490. Van Luca Signorelli.

Afscheid van de dames. Ik heb nog wat tijd om foto’s te maken.

‘s Avonds met bus zeven naar boven, het is winderig koud in Fiesole. De bus doet er langer over dan ik gedacht had, het is gewoon de spitstijd natuurlijk. Als ik het hotel gevonden heb en m’n kamer betrokken, is het helemaal donker. Pikdonker, koud en het waait reuze hard. Morgen geen mist lijkt mij. Goed om de stad Florence van boven te fotograferen. Of een nachtopname misschien? Het vinden van het terras waarvan ik de stad met veel licht soorten wil fotograferen, wil niet lukken. Dan maar een maaltijd. In de zaak Fiesolano zit een oudere man met een glas wijn en wacht op zijn maal, ik ben de tweede. Er zijn verder geen gasten. Ik bestel mijn wensen: bachelhau fritto, brood, sla en wijn. Als het even duurt zegt de ober, om me te vermaken denk ik, dan: where are you from? Ik: the Netherlands. Hij: do you know Badr Hari? Wat een bijzondere vraag, ik schrik er zelfs een beetje van. Ik: yeah. Hij legt uit dat hij aan kickboxen doet en dat hij net zo goed als Badr wil worden. Jammer, jammer, denk ik dan.  Zo’n aardige jongen en dan kickboxen. Ik zeg dan niet zorgzaam: take care of your body, maar dacht dat wel. Badr heeft al zoveel ziekenhuizen van binnen gezien. Bij de gefrituurde vis zit ook gefrituurde groente als courgette en venkel. Al met al een hele berg. En best lekker. Maar de vis is geen baccalou, zoals tekstueel beloofd. Het is andere vis en groente. Wel een leuk gesprek. Ik neem nog koffie met grappa. Ik krijg een aardige bel. Als ik nog moet wachten, zegt hij: you want dessert? Ik: nee, dit is mijn dessert. Ik betaal, bedank hem en ga naar het hotel. Het is zo koud  en winderig dat ik maar helemaal van fotograferen afzie. Rond het hotel; loeit de wind. Ik zit op een hoog punt. Waar is trouwens die plek om morgen foto’s te maken?

Florence Baptistery of Saint John

woensdag 5

Wat jammer dat ik dat bordes, waar je zo mooi van kan fotograferen, niet kan vinden. Maar ik kan het natuurlijk ook gewoon aan de balie van het hotel vragen?  Je moet er maar opkomen, qua gedachte dan. De man is zeer bereidwillig en geeft op de kaart, die ik ook meekrijg, met een kruisje van wat m’n volgende bestemming wordt. De wind is gaan liggen. De centrale ruimte van het plaatsje is helemaal bestraat. Twintig jaar terug was het nog een mooi groen grasveld. Ik vind na de uitleg de opgang naar het bordes boven Florence nu soepeltjes. Helaas weer een mist over de stad. Het uitzicht is wel mooi, maar door de mist is er weer niks van te maken wat fotografie betreft.  Een hele kunst die fotografie.  De Dom in het dal ga ik meer onder-belichten, dan ik gewoonlijk doe. Een grotere lens, een telelens, is hier ook welkom. Een volgende keer? Ja, weer over twintig jaar dan maar?

Nog een paar uurtjes Florence. Op heel veel plekken zijn er geen auto’s meer. Wat een vooruitgang! Ik denk, nu loop ik hier in de zon, en vanavond ben ik in Utrecht. Niet te geloven. Ik zie de Tabernacolo dell‘Orcagna. Er is een museum in gehuisvest. Aan de bovenkant van het gebouw zit een werk van Della Robbia, valt me op. Maar alles van dit gebouw heeft zoveel kunst en cultuur, dat het bijna simpel is om er zo iets van te noemen.

Daarna met een bus, ik had er een helemaal voor mezelf naar het vliegveld. Zes euri, geen geld. Dan Florence – Parijs, en Parijs – Amsterdam. Hier in Florence op het vliegveld kan ik mijn koffer wegen voor een euro. Zou ik niet een te zware koffer hebben voor in de cabine? Gelukkig kom ik tot acht kilo zoveel, terwijl de limiet twaalf kilo is. Daar zit ik, nou zo’n hele vakantie aan te denken, en de oplossing is zo eenvoudig: één euro. Bij iedere nies, kuch of snuit in m’n omgeving  denk ik: het zal toch geen corona zijn?  Op het vliegveld zie ik enkele passagiers met mondkapjes. Ja, op plekken waar veel mensen zijn, kan er besmetting overgedragen worden.  En toch denk ik weer: zou dat nou helpen? Het vliegen blijft verder wel een benauwde bedoeling, maar duurt wel veel korter dan een treinreis. Ik praat met een leuke jonge vrouw naast me, ze moet  voor Shell chemie voorraadbeheer doen. Ze komt vandaag uit Marseille. Ze mogen vanwege de corona-ziekte de komende tijd minder vliegreizen maken. Ik: wat kan je er nu als leek aan doen? Zij: ik was m’n handen wat meer. Ik denk weer: zal dat nou helpen? Maar zeg het niet, ik knik gewoon half. Ja, en die adviezen en voorschriften lopen maar op. Zo wordt ons zelfs geadviseerd bij het wassen van de handen ook tussen de vingers wasbewegingen te maken.  Zou dat nou echt helpen?

Een treinreis maken binnen Europa geldt als beter voor het milieu dan met het vliegtuig. Nadeel van de trein is dat de ruimte beknellend is. Bij het vliegen is de ruimte voor je lijf nog beknellender, maar alles duurt wel veel korter. Dat dan weer wel.

Als ik thuiskom ligt er een lieve brief van de kinderen aan mij. En ga toch maar meer handen wassen, poetsen, en schoonmaken alsof het een lieve lust is.

mall flags near Arno river

verblijf

. Villa.

. Fiesole Firenze: Hotel Villa Bonelli, Via F.Poeti, 1. 50014  Fiesole.

gegeten

. Erba Luna, Parco delle Rimembranza 16, 06014 Montone.

. La Capannina, Castiglione del Lago.

. Il Cainone, San Feliciano, Magione.

. Ristorante Fiesolano, Piazza Mino da Fiesole, 50014 Fiesole.

gelezen

. De geschiedenis van de Joden, Simon Schama, Dwarsligger 365.

. Museum of blessed Benedict XI, Maria Ludovica Rosati en Alberto Vigano, Fabrizio Fabbri, editori  december 2019.

gevlogen

. met AirFrance-KLM

https://en.wikipedia.org/wiki/Umbria

https://en.wikipedia.org/wiki/Tuscany

6europa@gmail.com

www.blogdries.blogspot.com

drieshondebrink©