21 - Wat heb ik nu aan m'n rijwiel hangen?

21 ste

eenentwintigste verhaal,  

met een tablet lezen gaat het makkelijkst.

Wat heb ik nou aan m'n rijwiel hangen?

Het programma van Oerol duurt van 15 tot 24 juni,

Wij pakken maandag 17 tot vrijdag 21 juni

  

            Geen verslag van de groepsvorming. John startte het geheel. En tjongens wat een gepraat.

            Geen handeling vandaag, of je moet een account aanmaken. Vooruit dan maar, ik ben vriend van Oerol! Mijn vriendnummer: 040814. Alsjeblieft! Nu kan ik pas wat.

            November 2018, boekt Ineke haar man Dirk een huisje op Terschelling. Een hele kunst, eerder was het ons allen niet gelukt.
Dan de overtocht met de boot, de fietsen, vrienden van Oerol en misschien vergeet ik handelingen. Een hele klus.

            Dan toch een half jaar later de reis: 1. 8.19 Utrecht Centraal, 2. 8.35 Amersfoort, 3. 9.18 Zwolle, 4. 10.14 Leeuwarden, 5. 10.30 spoor 2 Arriva, 6. 10.57 Harlingen Haven.

maandag 17 juni

            Daar gaat ie dan: de reis naar Terschelling.

            Bij Doeksen, de rederij,  blijkt mijn ticket geen barcode te hebben. Daar kan men niet mee werken. Bij de kassa wordt die alsnog aangemaakt

            In West wacht ik op de instructies die de groepsgenoten krijgen voordat ze op de begeerde electric bicycle, op z’n Hollands:  de e-bike, kunnen gaan zitten. De bagage krijgt een label, handig om het bij Tjermalan, ons vakantiepark, te krijgen. Ik moet vrij lang wachten tot de hartstochtelijke e-bikers de trapper van hun vervoermiddel kunnen beroeren. In een soort fietsbal rijden we richting het oosten.

            We treffen ons huisje met de naam Zeepostelein. Eromheen horen we steeds vogel geluiden, een heerlijk geluid.

            Om vier uur worden de door Ineke bestelde boodschappen van de Spar gebracht. De maaltijd wordt door Ineke gemaakt. We eten Bolognezer saus en spaghetti, lekker. Het gesprek in de vakantie gaat veel over eten en drinken.

            sAvonds het eerste uitje van de fietsclub. Met koffie aan zee in het Heartbreak hotel. Ik moet denken aan het huisje in de tachtiger jaren. Dat stond toen het hotel boven op het duin, en was het een grote windvanger. De ruimte besloeg een twintigste van wat het nu is. En toen was het nog vaak gesloten ook. Vanavond treffen we een luxe terras voor een groot pand op palen boven het zand en een mooie zonsondergang.

            Alles is op het eiland, vergeleken met dertig jaar terug (niet dat ik er tussentijds niet geweest ben), wat consumpties betreft, beter geworden. Betere koffie, betere broodjes en maaltijden. En netzo, betere huurfietsen en betere fietspaden.

dinsdag 18

            De afwas blijkt, als we de klep de volgende dag open trekken, een mistig resultaat te hebben opgeleverd.

            Op  de Westerkeyn zie ik op een afstandje Thijs de Klijn van de muziek. We zwaaien. Helaas niet tot een gesprek gekomen. Bij een bar stoot ik m’n hoofd aan een luifel: au. De barman zegt: u bent te groot voor dit festival! Niks doen en toch een compliment krijgen. Das dan wel een pleister op de wonde.

            Bezoek aan ‘Ilias’ van de Nieuwkomers van Orkater. De borden voor de weg naar het toneel zijn ons niet duidelijk. Via een achterweg door het duin, die min of meer verboden was,  komen we ineens op het toneel. We worden verzocht op het strand nog even te wachten op de andere gasten die, na enige tijd, in de verte over het zand  komen aanlopen. Een indrukwekkend gezicht. Zo midden op de  dag fotograferen is niet goed voor de belichting. Maar het is niet anders. Het is in een bloedhete warmtevanger die duinkuil Zilt, en het is wel zweten geblazen. De zwaargeklede acteurs verdienen er alleen daarom al een oskar voor. Wat een productie!

            De voorstelling vond ik ontroerend. Het verhaal gaat over mannen die in de oudheid een strijd, een oorlog moeten voeren. Het onderwerp is universeel, steeds geldend, lijkt mij. Duizenden jaren geldend. Je vraagt je af: waarom, waarom, waarom al dat leed? Waarom doen we elkaar dit aan? Zeer indrukwekkend verhaal.  Geraakt door het verhaal fotografeer ik niet. John heeft een super-opname.

            De geluidstechnicus met zijn ‘versterking op afstand’ maakt een andere vorm van theater mogelijk. Een spreker tientallen meters hoog boven op een duin, valt voor ons publiek gewoon te verstaan. Het toneel, het speelveld wordt zo veel groter. Wat een top voorstelling en dat op onze eerste Oerol-dag al.

           

            Oetsia en John maken een maal: spinazie, zalm en deegwaar. Wat sla van mij durbij. Alles op.

            Nog even een wandeling naar de dijk. Bij mij een familie traditie. Ineke vertelt: als de vogels achter de dijk in de wei verblijven is het vloed. Bij eb zijn ze op het wad. Vandaag geen vogels achter de dijk en toch is het vloed. Okay, een atypische dag dan maar.

            sAvonds reken we af.  Het start met het geld. We ronden snel af, een wonder, best lastig met al die verschillende personen en  betaalmomenten. Heel knap van ons. En dan beschouwend: wat hebben we veel gezien vandaag. En het is hier toch heel wat comfortabeler dan vorig jaar in het Stayokay.

woensdag 19

            Brood en een kaart gekocht. De afwas zonder blokje blijkt heel wat schoner te wassen dan met. Het weer slaat om. De buienradar verwacht dat het voor enkele uren zal zijn. Laten we op beter hopen, met grote hopen.

           

            Oetsia doet aan strandtoneel. Zo staat er in m’n aantekeningen. Vaak als je een kreet opschrijft genereert het later meer gegevens, die je kunt gebruiken bij het schrijven. Net als papierwerk of bonnetjes van betalingen die ik bewaard heb. Maar van dit weet ik jammer genoeg niet meer. Wel dat het leuk was.

            Niks doen op Terschelling vind ik ook al heel wat.

            Bezoek aan een toneel voorstelling in het bos bij de Folkshaegeskoalle in Hoorn. Het heet ‘Waterlanders’, en we worden langs verschillende scenes geleid.  De rode, de gele en de blauwe groep worden langs verschillende scenes geleid. Wij zien eerst iemand die op zeer eenvoudige wijze een huis optrekt en er verhalen houdt. Het optrekken van het denkbeeldige huis, doet aan de waslijnen in de Douro-mond, in Portugal, denken. Ook zo heerlijk eenvoudig, maar kom er maar eens op. Daarna een cirkel- scene met een acteur met een en allemaal kleiklompjes, dit trof me vandaag het meest. We kleien lustig mee. Allemaal niet ophoudende redenaties over de natuur en hoe wij ermee omgaan en hoe we denken te overleven. Een festival van de Volkskrant.  Wat is dan d oplossing van dot alomvattend probleem? Weer een scene erna is een vrouw op een bankstoel: ze beweegt, moet kunnen. De slotscene is het maken van vuur. Altijd al eens in de praktijk willen zien. Doek.

            We eten bij de Rustende Jager in Formerum. John ontdekt schol. Een goede keuze!

We praten honderd uit. Wat wil je vier ex-maatschappelijk werkers. Veel gesprekken gaan over hoe ons werk is beëindigd.  Ergens klinkt er iets van teleurstelling. We zoeken nieuwe wegen. Ach we fietsen gewoon wel door hoor.

            We gaan naar West voor het bijwonen van opname van televisie programma Opium op Oerol. Bij het fietsen langs de dijk, proberen wij te spurten, maar treffen aardig wat tegenwind. We komen te laat voor een gunstige opnamepositie op de bankjes.

            In de verte speelt in West harde muziek van het festivalterrein. Het irriteert ons als toeschouwers. Later horen we,  dat dat voor het televisieprogramma niet uitmaakt, ze schijnen dat weg te kunnen filteren. Gelukkig maar. We hebben nog even tijd voordat het begint. Naast me zit een oudere vrouw. Ze heeft Adriaan van Dis al boven op het terras gezien. Ze ziet uit naar z’n optreden. Ik: u houdt van keurige mannen? Hoe durfde ik het te vragen?  Zij wat rozig beschroomd en toch volmondig: jah!  Daar komt hij aan, een vrouw in kleurig oranje begeleid hem de opname-arena in. Adriaan ziet wat bleek. Hij heeft lichamelijke klachten. Wat is hij toch een helder spreker, om jaloers op te zijn. Hij zegt  het een en ander over wat hij van enkele voorstellingen gezien heeft. Ook in het algemeen over theater: dat hier mensen naar toneel gaan, en op het vaste land nooit. Weer genoten van dit gebeuren.

            We ontmoeten Ton en Hugh. Drinken samen een borrel.

            sAvonds moet ik ongekend lachen over de foto’s die Ineke van John en mij gemaakt heeft. Dat lachen kan je in zo’n situatie maar het beste doen. Het bejaardenhuis op vakantie.

            Wanneer we plannen maken, gelooft John de berichten op z’n smartphone, zoals ‘de maps’, en ‘het weer’, meer dan gewoon honderd meter voor je uitte kijken. En de werkelijkheid te aanschouwen. Hij gelooft iemand die aan de telefoon is en die zegt: het regent niet, meer dan iemand die tegenover hem zit en zegt; het regent licht.

donderdag 20

            Het is grijs weer, zwaar bewolkt en soms wat motregen. Ik start met wat boodschappen halen. Iemand heeft contact met de fietsverhuurder over de bagage, die ze morgen zullen ophalen. Echt zo’n punt om in de loop van de vakantie te vergeten. Dan een potje Boggle, een gebruik in de familie van Oetsia, super leuk. Boggle bestaat uit zestien dobbelstenen met op ieder vlakje een letter. Die worden geschut en in een vierkant gelegd. Van die letters die naast elkaar liggen kan je een woord vormen. Meerdere woorden. Ieder van de medespelers maakt een lijstje van de woorden die je erin ziet. Als je als speler begint zie je er bijvoorbeeld zes woorden in. Maar een geoefend speler, zoals Oetsia, haalt met gemak de twintig. Hoe groter het woord, hoe meer punten je hebt. En zo worden de stenen meerdere keren geschud en telt aan het einde ieder z'n punten op. Degene die dan de meeste punten heeft, heeft gewonnen. Het lijkt een beetje op scrabble, maar dan in een klein vierkant. Het leuke eraan is dat je er zelf  beter in  wordt.  Je gaat er steeds meer woorden in ontdekken. Leuk voor regenachtige dagen, of savond onder de lamp. Bovenstaande heb ik ervan onthouden. Of het klopt??????

            De regen is gestopt. We maken een fietstocht. Bij de start van de Boschplaat kan ik het smalle fietspad oostwaarts, wat bijna naar Ameland leidt, niet meer vinden. We fietsen dan maar  terug door het duin naar Heart Break hotel. Een hamburger en bier. Dan naar onze laatste voorstelling. Vandaag opnieuw een werk van Orkater: ‘De ratten, de riten en het ritme’. Under de Wettertoer.  Ook in Hoorn, nu iets dichter bij ons huisje en een kort stukje om te  fietsen.

             We moeten allen een lappen hesje aan. Het theaterstuk ging, voor zover ik het begreep, onder andere over een lezing over de rattenvanger van Hamelen. En hier en daar lijkt het op een godsdienstige bijeenkomst. Er was ook muziek bij, muziek gemaakt met een keyboard, trompet en slagwerk. Bovendien horen we een aanzwellend elektronisch versterkt hard geluid, alsof straks de hele Noordzee over ons heen zou komen.  Overweldigend beangstigend zoals onweer je kan aanvliegen, maar het was ook weer prachtig, wat een sterk geluid zo in de vrije natuur. Daarna lopen we bijna devoot langs stellages in het bos. Een mede toeschouwer spreekt me aan om niet te spreken. Ik zwijg geïrriteerd. Praten tijdens de preek mag niet, heb ik geleerd. Maar nu tijdens de wandeling wordt er heel niet gepreekt. En vooral:  zeg maar zoiets tegen John en mij. Forget it. Verder hangen we onze dassen aan bomen rond een kuil. Er hangen er al heel veel.

            Op camping Mast hoor ik een gast tegen een andere gast zeggen: ‘Fijne Oerol.’ Kennelijk is het een bekende groet geworden. Zoiets als je na een kerkdienst zegt: goede zondag!

            Ik breng heel wat vuil naar de containers. In een bak zie ik een bult bij elkaar gebonden vaatdoeken. Kennelijk is weggooien slimmer dan wassen. Jammer vind ik het wel.

            Overdenking voor het slapen gaan. Bij Oerol liepen vroeger de dieren vrij rond. Wij lopen hier gekooid door programma’s en voorzieningen als huisjes transport en boekingen, met een tijdschema wat vooraf besproken is, en bijna tot op het uur vast staat. Toch een verschil met de dieren.  sNachts droom ik dat Johns telefoon onder de hamer moet. Wat bedoelt zo’n droom nu te zeggen?

vrijdag 21 juni

            We maken het huisje veegschoon. De dames vertrekken om familiaire redenen vroeg. Het is licht bewolkt. John en ik pakken het rijwiel, ieders zijn soort, en fietsen naar Midsland. Drinken koffie bij de Koffiepot, lekker in de zon. Zo kan straatleven dus ook zijn. We kopen souvenirs. Nog even langs het graf van familieleden. John informeert zich halverwege op weg naar West, over wigwam-tenten.

            In de haven gaat John boten bekijken en ik fotograferen. John geniet van alle boten, kan je wel zeggen. Van zij die varen, en ook die van de  stilliggende.  Douwe Bob, bekend zanger,  komt met twee gitaar koffers en veel tattoos langs. Hij is er voor Opium, maar dat merk ik bij het nazien van het programma later in de week erna pas. Iemand roept: het was mooi gisteren. Hij: mooi! En loopt door, er is nog meer werk te doen. Wat zou ik hem vragen, als ik in gesprek zou komen. Ik denk dat ik zou vragen: Wat gebruikte Sinatra om z’n stem goed te houden? Moet hij weten, vast!

             De Betonning is een veld van wit zand en afgezet met containers. Er zijn stands, podia  en terrassen. In de zon is het dezer dagen zeer heet, in de schaduw is het frisjes. M’n moeder had het kunnen zeggen.

            De boot terug. We gebruiken een dag N.S. gratis treinreizen. Leuke jongeren uit Zwolle in de trein. Ze hadden vrijwilligerswerk bij Oerol gedaan.

Afsluitend:

            Een aantal dingen van wat ik van plan was, zoals zwemmen en fotograferen, heb ik niet gedaan. En, oh ja, ook extra activiteiten naast die voorstellingen, ook niet gedaan. Foei. Ergens de rust niet gehad, genomen. Om met Corry Konings te spreken: waarom, waarom?

overnacht:

.  Vakantiepark Tjermalan, Oosterend 2, 8897 HZ Terschelling

. en tandenborstel kost € 4,75,

en zie:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Terschelling

https://en.wikipedia.org/wiki/Terschelling

6europa@gmail.com

www.blogdries.blogspot.com

drieshondebrink©